Okurken Bitmesini İstemediğim Yazılar Serisi -4

Mustafa Kemal ile Abdülhamid arasında
Metin Karabaşoğlu,Karakalem Dergisi-23/01/2011

          KAHRAMANLARI NE kadar azsa, bir toplumun gerçek bir demokrasinin o kadar uzağında olduğunu söylemek mümkün. Kahramanı biricik ise, o toplumun açıkça ‘otoriter’liğin, hatta ‘totaliter’liğin gölgesi altında yaşamaya mahkûm olduğunu da...

       Demokrasisiyle öne çıkmış ülkelerde, siyaset alanında birçok ‘kahraman’ görüyor gözlerimiz. Bu toplumlarda, hayatın diğer alanlarında ise, başkaca kahramanlar karşımıza çıkıyor.

Buna karşılık, Türkiye toplumuna muktedirlerce biçilmiş ‘kahraman’ kontenjanı, tek kişilik. Bu ülkenin bir tek kahramanı var. Şoförler derneği için de, parlamento muhabirleri için de, ‘ekmek parası’ için yuvasından bin kilometre uzağa pamuk veya fındık toplamaya gitmiş ırgatlar için de yol gösterici bir ‘özlü söz’ü muhakkak var olan tek bir kahraman...

        Hangi yaşa ve sınıfa ait olursa olsun bütün ders kitaplarında, muhakkak onun görüşleri var. İlgili ders ister matematik olsun, ister laikliğe aykırı zorunlu ‘din kültürü ve ahlak bilgisi’ dersi, sonuç değişmiyor. Binlerce, milyonlarca atası olan bir toplumda yaşıyor değiliz. Bu toplumun bir tek atası var, biricik kahramanı...

       Bu toprakların neredeyse on sene mecburen tarih okumuş çocukları, Kurtuluş Savaşı söz konusu olduğunda dahi, ikinci, üçüncü bir ismi sıralamakta zorlanıyor.

      Kemalizm, bu topraklarda, bir hükümranlığın adı. Devletlûların topluma biçtiği kalıba uyanların ‘mutlu’ olduğu; diğer herkesin ise ‘olağan şüpheliler’ listesine fişlendiği bir hükümranlığın... Türkiye’de otoriter zihniyet, tek parti döneminde yetinmeyip ‘totaliter’ bir kılığa da bürünmüş olmakla birlikte, tek adam, tek kahraman üzerinden varlığını ve hükümranlığını hâlâ sürdürüyor.

Metin Karabaşoğlu,Karakalem Dergisi-23/01/2011-Yazının Devamı için Tıklayın