Beyaz, Yağmur, Çocuk (Yeni Şiir)

Yağmur yoktu o gün
Hava masmavi, berrak...
Bembeyazdın kollarıma aldığımda
Bir kuş gibi de hafiftin
Çoktan gitmiştin, gitmiştiniz
Gözlerim kırmızıya çalar
Dişlerim, yumruklarım sımsıkı
Duyulmayan bir çığlık dudaklarımda
Hüzün değildi bu
Zaten üzülmedim gittiğine
Kalsaydın daha zordu
Dayanamazdın yağmura kadar
Beyaz, burda ayrılığın rengi oldu
Yağmur, yeni bir nefes demek
Yaşamaksa piramitli çadırlara gebe
Tatlı meyvelerin olmuştur biliyorum
Kardeşlerin de nurdandır
Tok yatmak haramken burda
Kimse kardeş değilmiş biliyorum
Uzun temiz entarili amcaların hiç değil
Onların haritaları var
Ve haritalar üzerinde binalar yok
Siyah yok beyaz yok
Sen hiç yoktun, yoksun
Maymunlar var, filler var
Ebabil taşlarım olsaydı
Sıkıp taşları çıplak ellerimle
Çıkardım kalan binaların en yükseklerine
Vururdum fillerin gözlerinden
Ve yağmuru beklerdim sonkez
Bir haber yayılsın isterim benden sonra
Gözleri görmeyen filleri anlatsın
Yıldızları kondursun tekrar gökyüzüne
Evlerin damlarında söyletsin ninnileri
Zeytinler kararsın dallarında
En güzel sokak oyunları unutulmasın
Bir bayrak büyüsün yavaş yavaş
Gölgesinde yeşersin gelecek
Beyaz, ipteki çamaşırların rengi olsun
Yağmur, toprağın kokusunu versin
Yaşamak masmavi gökyüzüne doysun...

Sinan KARDAŞ